Misschien ken je het wel: aan het einde van de dag nog een stapel bladen, werkboeken en schriften om na te kijken. Nou, dat doe ik dus niet meer....
Dat is ook niet nodig, want tijdens de les krijg ik voldoende feedback van de kinderen om te volgen hoe hun leren vordert. Het magische woord hierin voor mij is: wisbordjes.
De feedback begint al tijdens het aanspreken van de voorkennis en het uitleggen van het lesdoel aan de leerlingen. Alle vragen die ik stel beantwoorden de leerlingen op wisbordjes. Deze bordjes houden ze omhoog. Ik kan dus gelijk zien hoe het met de voorkennis gesteld is.
Tijdens het aanbrengen van de les controleer ik continu op begrip, door het stellen van klassikale vragen waar alle leerlingen via hun wisbordjes op antwoorden.
Het begeleid inoefenen gaat ook op de wisbordjes, ik projecteer de opdracht op het digibord. De leerlingen werken de opdracht uit. Ik loop door de klas om het beheersingsniveau in te schatten, feedback te geven en hulp te bieden waar nodig.
Op basis van de feedback die ik zo verkregen heb, bepaal ik welke leerlingen verlengde instructie nodig hebben.
De leerlingen oefenen vervolgens zelfstandig en kijken hun werk na. Ze bepalen dan op basis van het aantal fouten in de oefenstof of ze het lesdoel beheersen.
En als ik dan aan het einde van de dag de stapel schriften of werkboeken bekijk, dan is dat als controle voor mezelf. Heb ik het begrip van de leerlingen juist ingeschat? Komt de feedback die ik kreeg tijdens de les overeen met hoe de verwerkingsopdrachten gemaakt zijn? Moet ik iets in mijn lessen aanpassen?
Maar ik kijk de schriften dus niet na. Waarom niet? Omdat uitgestelde feedback niet effectief is....daarover meer in de volgende blog.
In deze blogpost heb ik beschreven hoe ik instructielessen aanpak.
