Waarom kijk ik de stapel schriften, werkboeken en bladen niet na aan het einde van de dag?
Omdat het voor mijzelf niet nodig is, zie deze blog.
En omdat het voor de leerlingen veel effectiever is als de feedback gelijk volgt op wat ze aan het doen zijn.
Feedback moet informatie geven die specifiek verband houdt met de taak of het leerproces, die de kloof overbrugt tussen wat effectief begrepen is en wat men beoogde.
En dat doe ik dus zoveel mogelijk op het moment als de leerlingen met hun taak bezig zijn. Tijdens de verwerkingsfase van de les loop ik rond. Ik bevestig als het goed gaat, of vertel wat ze wel goed doen.
Jonge kinderen leren meer doordat ze weten dat ze op het goede pad zitten. Oudere kinderen en jongvolwassenen lijken meer te leren van fouten en correcties. De omslag ligt bij 8-12 jaar.
De leerlingen in groep 7 kunnen wel leren van fouten, dus ik bespreek ook de fouten met de leerlingen. Waar ging het fout? Begrijp je de leerstof nog niet of las je niet goed? Heb je een simpele rekenfout gemaakt of ergens iets gemist in een complexe bewerking? Hoe kun je dat volgende keer anders doen?
Ik stimuleer zelfevaluatie: Hoe deed je het? Waar ging het goed? En als het niet goed ging met oefenen wat ga je dan doen? Laat je dat zo? Ga je extra oefenen? Waarom?
Of waarom stop je met proberen? Hoe kun je jezelf motiveren om toch verder te gaan als je denkt dat het niet lukt?
Tijdens de zelfstandige verwerking loop ik dus rond, niet om vragen te beantwoorden, maar om feedback te geven. En die vragen dan? Die komen als ik 'klaar' ben, dan gaat het stoplicht op 'groen' en dan mogen de leerlingen vragen stellen.
En aan het einde van de dag kijk ik de schriften na om voor mezelf te controleren of ik niets gemist heb of dingen moet veranderen. Maar ik schrijf de schriften niet vol met opmerkingen en correcties waarvan ik denk dat maar weinig leerlingen dat de volgende dag lezen, laat staan dat ze er iets mee gaan doen.
Bronnen:
Breindidactiek - Gerjanne Dirksen
De impact van leren zichtbaar maken - John Hattie
